Voor deze weken

De rozen bloeien en schenken hun geuren en kleuren.

De rozen  (Kees Stip)

Je opende de openslaande deuren:
het leek of met de rozen rond het gras
het paradijs teruggewonnen was,
alleen met nog meer kleuren en meer geuren.

Wie dit gekend heeft moet maar niet meer zeuren.
De dagen van de rozen zijn zo ras
vervlogen dat ik ze na jaren pas
weer dromen kan in geuren en in kleuren.

Door rozegeur word ik met open ogen
nog mooier dan door maneschijn bedrogen,
en snuif ik diep en doe mijn ogen dicht
dan gaat mijn neus, ontsnapt uit mijn gezicht,
de hortus op en wandelt door de tijd
een weg terug die over rozen leidt.

Ds. Guus A.V. Fröberg
 

 

MEDIATIEF MOMENT

Dierbare Bijbelwoorden 1
roepen/bemoedigen/vermanen/troosten

Het eerste van mijn dierbare Bijbelwoorden is het Griekse woord ‘parakaleoo’ (roepen/bemoedigen/vermanen/troosten). Het is woord waarmee Romeinen 12 begint. Waarom is dit zo’n dierbare, rijk en inspirerende tekst met een dierbaar woord aan het begin? Omdat het hier over het hart van de gemeente gaat, de ethos van de gemeente.
Dit woord ‘parakaleoo’ wordt door de N.B.V weergegeven met ‘vragen’ maar dat is te weinig. Het is een woord als een diamant. Telkens wanneer het Licht van Gods barmhartigheid of genade er op schijnt, breekt het in verschillende kleuren uiteen. Met elkaar vormen ze de liturgie van het leven, binnen en buiten de muren van de kerk. Ik noem vier facetten.

•    Roepen.
Allereerst betekent het ‘roepen’. We worden geroepen.
We hebben stem van de Ander, van God in Jezus gehoord.
Dat is het begin voor ons allen, we worden er bij geroepen, samengeroepen, tot geloof geroepen.
Wij worden geroepen, misschien wel tegen ons zin.
We worden er met de haren bij gesleept, zonder dat we het verwachten.
En of er nu iets in ons zelf wordt wakker geroepen of dat het echt voelbaar is en als van buiten komt is niet van belang.  We worden geroepen en dat zet ons in beweging. ‘Ik roep jullie dan broeders en zusters’.

•    Bemoedigen
Een tweede facet van ons woord voor vandaag is ‘bemoedigen.’
‘Ik bemoedig u dan broeders en zusters.’’
Want ook al weten we ons geroepen, ook al komen we als geroepenen bij elkaar om te vieren, te leren en te dienen, het valt allemaal niet mee. De weg is lang en vol teleurstellingen. Het valt niet mee om gemeente te zijn in deze tijd. De binding van en met de gemeenschap staat op de tocht.
Dan dienen we elkaar te bemoedigen, met teksten, liederen, rituelen en gebaren. Dan worden we bemoedigd door Zijn aanwezigheid. Dat is een van de grootste geheimen en krachten van de gemeente als gemeenschap. De kracht van de gemeente is dat we elkaar bemoedigen, steunen als het stormt, noodweer is, maar misschien nog meer als het windstil is, als de geestkracht lijkt te liggen. Elkaar blijvend bemoedigen is het geheim van de gemeente.

•    Troosten
Een derde lichtzijde van onze diamant is het troosten.
‘Ik troost u dan broeders en zusters.’
De troost is een ander geheim van de gemeente als gemeenschap.
De troost als omzien naar elkaar is een groot goed in deze tijd waarin men steeds minder tijd voor elkaar heeft.
De troost behoort tot het wezen van de gemeenschap in Christus' naam.
Troost staat haaks op deze snelle, calculerende wereld. Troost is iets langzaams, zonder direct meetbaar resultaat.  Het is er zijn voor de ander, zwijgen, luisteren, praten als het nodig lijkt. Het is bidden of lezen. Het is met iemand op het eerste gezicht nutteloze dingen doen. Het is, meezuchten, meegaan, meedenken, meevoelen, de weg weer helpen gaan en wijzen. De troost is niet te meten, is niet voorspelbaar. Het is oneconomisch.
En toch het is een van de kostbare geheimen van de kerk.
Van de gemeenschap als geheel en de leden afzonderlijk.

•    Vermanen
Tot slot een laatste, ongemakkelijk facet.
‘Ik vermaan u dan broeders en zusters.’
Het woordje vermanen doet het in kerkelijk Nederland niet goed meer. Het klinkt streng, heeft iets van een opgeheven vingertje. Het riekt naar tucht en de willekeur daarvan. De vermaning is het elkaar aanspreken op de consequenties van het evangelie. In de vermaning voeren we het gesprek met elkaar over de praktijk van de Bijbelse boodschap in ons leven, in deze tijd, in deze wereld. Vermanen is het gesprek met elkaar voeren over de fundamentele zaken waartoe het evangelie ons uitnodigt.
In dit gesprek, dit vermanen wederzijds kan en moet men elkaar recht in de ogen blijven zien. Als broeders en zusters elkaar vermanen, gaan ze ook als zusters en broeders uiteen, om te doen wat er te doen is, gedragen door de barmhartigheid van God.

•    Eén woord vier facetten.
Dit éne woord ‘roepen/bemoedigen/vermanen/troosten’ geeft zin en samenhang aan onze geloofsgemeenschap en slaat de brug naar buiten en wijst ons op onze verantwoordelijkheden.

Een dierbaar Bijbelwoord.

Ds. Guus A.V. Fröberg